شریعتی ( 1 )

تو کوچه های تنهایی دلم، بی تو، سرگردان می روم. انگار دستت را روی قلبم گذاشته ای تا متلاشی نشود. من در هنگامه ی عبور از لحظه های بی تو بودن همچنان اندوهگین و نگرانم. حتی همین حالا هم اگر قلبم از حرف های پر وسعت تو اشباع نباشد، نخواهد طپید.

به یاد آن روزهایی که با تو سرودی به حجم همه ی آواهای خیزش همه ی روزگاران، در بلندای قله های تسخیر و شهادت می خواندیم و همه ی شهر پر از طنین گام های ترانه های دلنواز بیداری تو بود!

و حالا کوله باری از خاطره های سبز آن روز و لحظه های اندوهبار امروز با هم گره خورده اند. می خواهم بگویم قلبم برای آن لحظه ها می طپد. آن روزها در آغوش تمام تشویش ها و نا آرامی ها، در کنار تمام دلهره ها و اضطراب ها، حرف های قشنگ تو دست دلم را می گرفت و مرا از بیراهه های سیاه و تاریک، از کجراههای نا امن و گذرگاههای نامطمئن عبورم می داد. چقدر خرسند بودم. در اعماق کلمات دلنشین تو می بالیدم!

مرگ برایم کوچک بودو تسلیم حقیر!

و تو زمزمه ی تمام خوبیهای این عالم بودی!

حالا دستم خیلی خالیست، دلم گرفته. با اینکه توان رفتن ندارم، ولی هنوز هم به من جرأت رفتن می دهی. با اینکه قدرت ماندن ندارم، به من توان ماندن می دهی، به من نفس می دهی و من هوای استقامت را تنفس می کنم!

در این هجوم دهشتناک، عبور از کنار سایه های مخوفی که روی جاده ها ی سنگلاخی افتاده مشکل است. چه خوب بود دوباره می آمدی، دوباره با سرانگشتان قلم شیوایت که از آن نور می چکید و از آن زندگی و عشق می بارید، صدایمان می زدی! آخر بعد از تو بر ما خیلی سخت گذشت. زیرا دیگر نه از صدای آبی رنگ تو که از آن آرامش و امید می تراوید خبری هست و نه از حرف های سبزی که با آنها حرکت می آفریدی نشانی!

آهسته آهسته ما را به دریوزگی شیاطین عادت دادند، همه ی افتخارات ما را از ما گرفتند. از شهیدانمان جز نامی نماند و از ارزشهایمان جز آهی! حتی نام شهیدانمان را هم پاک کردند.

و حتی نان خالی را هم از سفره هایمان ربودند! حتی قلب هسته ای ما را هم از کار انداختند! وحتی قلب خودمان را هم از طپش باز داشتند!

تو خیال می کردی اگر انقلاب بشود " مزینان " تو یک بهشت رؤیایی می شود ولی حتی زادگاه تو هم زخمی بی عدالتی ها و فرصت طلبی ها و خود کامگی ها شد! و در کویر نظام سرمایه داری، به نام اسلام، جان سپرد! و هیچکس تنش نلرزید!

ولی تو مانده ای! همچنان پر غرور، در کنار شهیدان پر هیبت و آسمانی ما، تو در قلب تمام گلها و شکوفه ها، در قلب تمام روشنایی ها، در سکوت مهتاب، در آوای باران، در نغمه ی پرندگان عاشق، در سرود رود هایی که همواره جاریند، در پژواک استقامت کوههایی که همواره برپایند، در آرامش نفس های صبح، در تلؤلؤ آرام خورشید، تو در برگ برگ خاطره های همه ی آنهایی که یکروز با نیایش های تو زنده شدند، زنده هستی! گر چه امروز همه ی احساس های با طراوتی که از دلهای حساس می تراوید در زیر چکمه های نظام سرمایه داری و نظم نوین جهانی بی هویت و شیطانی لگدمال شده است!

ولی طراوت نفس های تو، هنوز هم در جان های بیدار مانده از آن روزگار، نفس های تازه می دمد!

تو قلب پرنده های زخمی عاشق لحظه های پر غرور آن روزها هستی!

و تو چه شکوهمندانه شهادت همه ی آنها را به تصویر کشیدی و آخرین پژواک دردمندانه ی آنان را در قلب همه ی جملات مرتفعت ثبت کردی!

بی تو دلم گرفته است. می خواهم به اندازه ی همه ی واژه هایت که خیلی خیلی سنگین است و تنها، بگریم! فریاد بزنم!

بچه ها آرام آرام به مدرسه می روند و در پشت ویترین کتاب فروشی ها یی می ایستند که دیگر نام زیبای کتاب های تو، حتی بعد از انقلاب هم، در آنها موج نمی زند و از میلیون ها تیراژ کتاب های تو که در آن روزهای سبز و سرخ منتشر میشد و دست به دست می گشت خبری نیست و نسل امروز نمی داند که تو چه طوفانی بودی!

حالا دوباره ناقوس ها به صدا درخواهند آمد و رودخانه هایمان پر از آب، دشتهایمان پر از برکت و سفره هایمان پر از نان خواهد شد، گر چه ما همچنان خیره به سفره هایی هستیم که نه تنها نفت بر سر آن سفره ها نیامد بلکه نان هم از سر آن سفره ها برداشته شد!

بیا دوباره قلم و کاغذت را بردار و سنگر به سنگر بنویس از شهادت و ایثار، از گام های سبز، از راه های سرخ و از استقامت کویر در تنهایی! بنویس از سرود سبز ایستادن جنگل ها، از رفتن رودها، از ماندن کوه ها! بیا دوباره با چشمه هم صدا شو، با دریا بخروش که ما واماندگان، همه گرسنه ی یک فریادیم! و تشنه ی یک خروش!

                                                                     اقدس اکبرنژاد