|
بسم الله الرحمن الرحیم
وبلاگ رسمی اقدس اکبرنژاد
نجواي سبز گونه هايم براي دريافت سيلي هايت آماده است! هر چه مي خواهي بزن! امّا هرگز تركم نكن! من اوج نگاههاي مهربان توام و تو دقيقاً به من ثابت كردي كه اگر در دلم كوچكترين جايي براي محبت كسي وجود داشته باشد تو هرگز در آن نخواهي بود! بي تو مرگم ! دوست دارم خودم را آنچنان هدية تو كنم كه دوست داري! مي خواهم در شأن تو باشم ! كه بعيد است. مرا درياب! گاه احساس مي كنم كه دارم سيلي مي خورم ! امّا شايد بايد اينگونه باشد تا پنجره هاي جديد معرفت تو به سوي من باز شود. شايد اين بار عاشقانه تر مرا بپذيري! شايد!
اي واژة هميشه سرخ قد نگاه من به بلنداي قامت انتخاب تو نمي رسد! تو در تفسير كدام قاموس 72 باغ گلت را پرپر كردي؟! بنشين به چشم خستة من كه بي تو بارانيست ! آن لحظه كه دل رباب توي دستان تو پرپر شد! ، رقيه داشت چشمهاي تو را توي تشت مي بوسيد! ، از چشم آسمان خون مي باريد! همه جا عطشناك فرياد سرخ تو بود! و همة تاريخ از اينهمه معرفت داشت سيراب ميشد! چه شد كه تو آن سحر نفس دميدي به جسم مردة خاك ! انسانها! تو دريا دريا خنديدي به كام تشنة هستي! جنگلهاي روئيد در قاموس استقامت تو! تمام هستي عطشناك بوسه بر لبان تشنة تو بود و لبان تو عطشناك بوسه بر لبان شمشير! اي راست قامت! تو چگونه باليدي بر تارك تاريخ و قامت تو در زير اينهمه اندوه نشكست! چشمانم قربان لحظه لحظة آخرين نگاههاي وداع تو با رقيه باد! و قلبم تكه تكه در مقابل تيرهاي چند شعبه اي كه بر حلق اصغر تو نشست! چقدر از خودم خجالت مي كشم كه بيشرمانه مانده ام! و گلهاي سرخ باغ تو همه از شاخه چيده شده اند! من مانده ام تا شرمگينانه تماشا كنم امتداد خط سرخ عبور لحظه هاي تسخير تو را كه عطر آن همة تاريخ را پوشانده است! من مانده ام تا تشنگي تو را تفسير كنم! من حيرانم از اين رنج عظيم كه حيات و بيداري نسلها را همراه خود آورده است! كاش يكروز مرا از عمق همة باورهاي سبزم صدا ميزدي و من سرخ سرخ در آغوش واژه ها و پيامهاي پاره پارة تو مي باليدم و زنده ميشدم! و بعد مثل تو تكه تكه ميشدم! و جاودانه! كاش مرا هم مي خواندي ، كاش!
نرگس چشمانت
مي مانم تا صبح ظهور در آشيانة چشمانت مي بارم شب فراق تو را با ترانة چشمانت مي دوم خسته و تنها تا بگيرم از عطر پونه ها و دست شقايق نشانة چشمانت تمام فصلها را به دنبال تو آيه آيه ميكنم تكرار تا مرا ببري به جمعه اي كه شوم مست پيمانة چشمانت كاش اتفاق مي افتاد كه ببينم طلوع ظهورت را و بگذارم سرم را روي شانة چشمانت و غزل ظهور تو را جرعه جرعه بنوشم به بهانة چشمانت دريغا نمي دانم كه من كورم! يا كه چشمان من لياقت ندارد بخواند غزلهاي عاشقانه چشمانت مي نشينم سر راه تو هر پگاه و مي خوانم امن يجيب تا كه يك بار فقط يك بار دعوتم كني به خانة چشمانت!
اقدس اكبرنژاد
شعر خودم با خط خودم تقديم به روح خدا - اقدس اكبرنژاد يك انتخاب بزرگ!
ادامه مطلب ... موضوع مطلب : <-CategoryName-> درباره وبلاگ  با سلام به وبلاگ من خوش آمدید نويسندگان 
Alternative content |
|
 |
.jpg)
آمار
وب سایت: